ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!
Συνάδελφοι,
Εξαπολύουν νέο οδοστρωτήρα σε ότι έχει απομείνει από εργατικά λαϊκά δικαιώματα και απαιτούν σιωπή νεκροταφείου από τους εργαζόμενους! Στους μισθούς μας με την ενεργοποίηση του «κόφτη». Στις συνδικαλιστικές ελευθερίες με το νέο εργασιακό νόμο αλλά και αυξάνοντας την ανασφάλεια επαναφέροντας το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο.
Το τέταρτο μνημόνιο έρχεται και φυσικά δεν θα είναι το τελευταίο. Θέλουν να ρίξουν τα μεροκάματα σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα για να ανακάμψει η κερδοφορία, για την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη. Αξιοποιούν το Δημόσιο για να εφαρμόσουν τα νέα εργασιακά αίσχη, όπως τις συμβάσεις για 5 μεροκάματα το μήνα, τα οποία νομοθετούν μετά και στον Ιδιωτικό Τομέα.
Το πρόγραμμα ΕΣΠΑ λίγο-λίγο αναμορφώνεται για να έρθει στα μέτρα των ιδιωτικών παιδικών σταθμών και να αφορά σε όσο το δυνατό λιγότερα παιδιά. Γι αυτό οι γονείς διαλέγουν αν θα πάνε με το voucher στον ιδιωτικό ή στον δημοτικό παιδικό σταθμό, γι αυτό το συνολικό ποσό κάθε χρόνο μειώνεται αφήνοντας ακόμα περισσότερα παιδιά απ έξω.
Οι εργαζόμενοι του ΕΣΠΑ βιώνουν όλα αυτά τα χρόνια την εργασιακή ομηρία της ανανέωσης της σύμβασης. Έτσι έχουν σχεδιαστεί όλα τα προγράμματα της Ε.Ε. Να κρατούν τους εργαζόμενους όμηρους, με μειωμένα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα. Έτσι θέλει η Ε.Ε. τους εργαζόμενους: φτηνούς και ευέλικτους.
Το αίτημα για μονιμοποίηση ξεκινά από την πραγματική, την διαχρονική ανάγκη για μόνιμη και σταθερή δουλειά σε κάθε εργαζόμενο. Αυτό είναι το δικό μας κριτήριο. Δεν προσδιορίζεται από "πάγιες και διαρκείς" ανάγκες, από τον ΑΣΕΠ ούτε από μοριοδοτήσεις που μεταβάλλονται κατά το δοκούν όπως έχει δείξει η εμπειρία. Οι ανάγκες για μόνιμο προσωπικό είναι υπερδιπλάσιες. Απαιτείται όχι μόνο η μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων ΕΣΠΑ αλλά και η πρόσληψη δεκάδων ακόμα συναδέλφων.
Ο αγώνας για μονιμοποίηση είναι αγώνας δίκαιος που πρέπει να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά, να συσπειρώσει όλους τους συμβασιούχους στους Δήμους με κάθε σχέση εργασίας, να στηριχθεί από τους μονίμους συναδέλφους που υποφέρουν από τις ελλείψεις προσωπικού. Έτσι μόνο υπάρχει προοπτική. Δείχνοντας τη δύναμη μας! Εδώ και περισσότερο από ένα μήνα η ΔΑΣ ΟΤΑ, ζήτησε από το Σωματείο να πάρει απόφαση να κηρυχθεί στάση εργασίας με αυτό το πλαίσιο. Ο Σύλλογος ΟΤΑ Ιωαννίνων, προφανώς κρίνοντας με βάση τις ανάγκες των Δημάρχων κι όχι των εργαζομένων, απέρριψε το αίτημα.
Συνάδελφοι, υπάρχει εμπειρία από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που στα λόγια στηρίζουν τους συμβασιούχους αλλά στην πράξη τους θεωρούν «παιδιά των Δημάρχων», τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη και ταυτόχρονα τους βγάζουν έξω από τους αγώνες. Υπάρχει εμπειρία από όλους εκείνους τους επιτήδειους μεγαλοδικηγόρους που πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι μαζικές αγωγές συμβασιούχων, και ταυτόχρονα βρέθηκαν Βουλευτές και Υπουργοί σε κυβερνήσεις που συνέχιζαν την εργασιακή ομηρία των συμβασιούχων. Τέλος υπάρχει εμπειρία και από δικαστικούς αγώνες στους οποίους σύρθηκαν για παράδειγμα οι εργαζόμενοι stage παλιότερα. Θυμόμαστε ότι την ώρα που άρχισαν να κερδίζονται κάποιες δίκες η Κυβέρνηση με πολιτική απόφαση επιτάχυνε τις διαδικασίες, έκανε εφέσεις και σχεδόν σε ένα μήνα βρέθηκαν όλοι απολυμένοι.
Παίρνουμε την υπόθεση της οργάνωσης της πάλης στα χέρια μας.
Αλλάζουμε τους συσχετισμούς, δυναμώνουμε το σωματείο μας, δίνουμε απάντηση με τη συμμετοχή μας στην απεργία. Η απεργία της 24ης Νοέμβρη δεν είναι μια απεργία για να μην περάσουν κι άλλα μέτρα. Είναι η απεργία που ζήτησαν οι συνδικαλιστικοί φορείς που βγήκαν μπροστά στις 17 Οκτώβρη, κατέθεσαν σχέδιο Νόμου στη Βουλή και απαίτησαν: κατάργηση των αντεργατικών νόμων, κάλυψη των απωλειών, αυξήσεις στους μισθούς, κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού.
Απεργιακός ξεσηκωμός απέναντι στη σύγχρονη σκλαβιά!
Ο κόσμος που υπερασπίζονται από κοινού κυβέρνηση και κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου μαζί με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ο κόσμος του νέου υποκατώτατου μισθού, της μαζικής ανεργίας, της 3ωρης και 4ωρης εργασίας, της 5μηνης κακοπληρωμένης δουλειάς των προγραμμάτων, της διαχείρισης με ψίχουλα της φτώχειας, της «επιχειρηματικότητας», της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Είναι ο κόσμος που απαιτεί «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, για να μπορούν οι επιχειρήσεις να απασχολούν εργαζόμενους όποτε, όσο και όπως τις βολεύει, να τους πληρώνει όποτε και όσο θέλει.
Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, με βάση την εποχή μας, τις ανάγκες μας!
